ait olmayan yükler..

Kendimize ait olmayan yüklerin altındayken bazen biranda bazende taşıdıgımız zamanla daha agır gelmeye basladıgında hissederiz acıyı.. yapmak istediklerimiz olur ya hani koşmak isteriz kimi zaman hızlı hızlıı, yada rüzgara bırakmak ısterız kendimizi yönumuzu o belırlesın dıye.. işte bunları tam yapmaya hazırken anlarız yapamayacagımızı.. o an hissederiz ki o yük bize bizi iç hayatımızdan uzaklastıran engeller koymuştur.. ne sırtından atabilirsin ne aklından.. Canımızı acıtmaya basladıgı her an bagırmak isteriz, çığlıklar atarız. her bir çıglıgımız düşüncelerimizi rahatlatır, düşüncenin rahatlıgı bedenimizi hafifletir.. artık yuk olarak nitelendirilen seyler  zamanla bedenin bir parçası halıne gelmeye baslar.. alısır gözlerimiz , bedenimiz , ruhumuz..